ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ!

 

του 

Αριστοτέλη Σπύρου 

Καλή Παναγιά, λοιπόν! Μια ευχή που κατέκτησε τις γλωσσοεπικοινωνιακές συνήθειες των Ελλήνων σε μορφή χιονοστιβάδας. Την χρησιμοποιούν αβίαστα σχεδόν όλοι σ' αυτή την άγια ημέρα της Χριστιανοσύνης.  Όλοι; Σχεδόν, πλην μερικών υπερπροσεκτικών ανθρώπων, που βλέπουν στην ευχετήρια αυτή φράση έναν παραλογισμό. Δηλαδή, αν υπάρχει "Καλή Παναγιά", πρέπει να υπάρχει δυνητικά και μια "Κακή"  Παναγιά!!! 

Και η φράση αυτή προκύπτει επικριτέα, ως εκ τούτου σχεδόν βλάσφημη, άρα μη προτεινόμενη. 

Κι όταν την επικρίνουν μέχρι και θεολόγοι, το θέμα καθίσταται σοβαρό. 

Ποια είναι όμως η αλήθεια; 

Είναι πράγματι παράλογη η φράση αυτή; Είναι δηλαδή μια από εκείνες τις περιπτώσεις που η λογική πρόταση δεν συμφωνεί με την γραμματική πρόταση;  

Ούτε το ένα είναι, ούτε το άλλο. 

Είναι μια κανονική ευχή και μάλιστα πολύ λογική. Επειδή όταν οι άνθρωποι εύχονται "Καλή Παναγιά" δεν επιβεβαιώνουν την ποιότητα της Παναγίας, αλλά εύχονται τη γιορτή της Παναγίας. Κι επειδή ο ανθρώπινος λόγος είναι γεμάτος με σχήματα λόγου, χρησιμοποιούν κι εδώ ένα σχήμα λόγου, που ονομάζεται συνεκδοχή, δηλαδή αντί να λένε "η γιορτή της Παναγίας" λένε συνεκδοχικά "Παναγία" εννοώντας την ημέρα της γιορτής. 

Ας μην βιαζόμαστε, λοιπόν,  κι ας μην επιδιδόμαστε σε κυνήγια λαθών, επειδή στην προσπάθεια μας να σημαδέψουμε τις λανθασμένες χρήσεις, θα επιχειρήσουμε μάταια να σκοτώσουμε φράσεις που το γλωσσικό αισθητήριο τις αποδέχεται ως κανονικές.