VERDHUSHKAT E MIA NUK I DO NJERI

 

VERDHUSHKAT E MIA NUK I DO NJERI

nga 

Aristotel Spiro

Duke kërkuar nëpër ca sende të vjetra, gjeta një qese plastike të mbushur plot me njëlekëshe, nga ato që grumbullohen pas pagesave të kryera me lekë në dorë nëpër arka. Si kursimtar që jam, thashë: «E pse të mos i përdor? Nuk do të blej ndonjë gjë të madhe, por diçka mund të blihet edhe me këto». Zura t’i numëroj dhe dolën afërsisht 100 lekë. Një shumë e vogël, por gjithsesi e përfillshme. Dhe, po të flasim sipas traditës shqiptare të numërimit të lekëve, mund t’u shtoja shumë lehtë një zero nga vetja ime dhe të deklaroja se kam 1000 lekë të vjetra. Po, po, asnjë nuk më ndalon ta bëj këtë. Përderisa këtë dhjetëfishim optimist e bëjnë deri edhe ministra e kryeministra e presidentë. Madje e kam dëgjuar jo rrallë edhe nga nëpunës bankash, kur kam shkuar për të tërhequr ndonjë lek. Më pati pyetur një herë një nëpunëse banke për t’u siguruar nëse do të tërhiqja lekë të reja apo të vjetra, dhe unë i isha përgjigjur: «Të reja dhe mundësisht të papërdorura!».

Kështu, dola shend e verë duke iu gëzuar atmosferës kryeqytetase, që i ngjan një skene gjigante me aktorë improvizues. Isha edhe unë njëri prej tyre në kërkim të skenës sime. E të kërkosh një skenë të tillë në kryeqytet nuk është aspak e vështirë. Sikundër unë, që e gjeta menjëherë. E ç’ka më të zakonshme e më të dashur se një byrektore! Me aq lekë sa kisha në xhep mund të blija jo vetëm një, po plot dy byreqe.

- Një byrek, ju lutem!

- Si e doni? – më pyeti vajza nga sporteli.

- Ç’të jetë, vetëm të jetë i ngrohtë.

Vajza mbështolli byrekun me letër dhe ma zgjati duke pritur njëkohësisht paratë.

Nxora nga xhepi dyzet njëlekëshe të numëruara dhe i zgjata dorën. Vajza menjëherë u tërhoq së bashku me byrekun, sikur të kishte përpara një të sapodiagnostikuar me Covid-19.
- Ç’patët? – e pyeta i fyer.

- Nuk i marrim ato pare, - më tha.

- Pse, sa bën byreku? 

- Dyzet lekë.

- Po edhe unë aq kam këtu.

- Ju keni të drejtë, por unë kam urdhër nga pronari që të mos i pranoj njëlekëshet.

- Të lutem, këto janë para që i ka prodhuar Banka e Shqipërisë. Këto janë baza e ekonomisë shqiptare. Këtu fillon fuqia jonë!

- Po t’i marr ato, nuk m’i quan pronari dhe unë pastaj duhet t’i vë nga xhepi im. Më vjen keq.

Ika i zhgënjyer nga dështimi im. Por unë nuk e dija se ky ishte vetëm fillimi. Sipas një thënieje të lashtë: Nuk kisha parë gjë akoma.

Thashë: Do të futem në supermarket, se atje me siguri do të m’i pranojnë.

Në supermarket ia vura syrin një byreku, që ishte sa dyfishi i byrekut të kioskës. Por unë i kisha tetëdhjetë njëlekëshe sa për ta bërë timin. Pasi punonjësja ma ngrohu mirë e mirë, e mora dhe u drejtova për nga arka. Aroma ishte shumë provokuese dhe mund të filloja ta shijoja, por sipas një rregulli të pashkruar duhej më parë të bëja pagesën dhe të procedoja vijimisht me ngrënien në një mjedis më privat. Por edhe seç kisha një parandjenjë të pakëndshme. 

Parandjenja ime u vërtetua. Nuk qe e thënë që çdo gjë të shkonte si në vaj. Kur zgjata tetëdhjetë njëlekëshet për të paguar, arkëtarja më tha me mirësjellje se paratë e mia nuk pranoheshin.

- Zonjushë, këto janë para shqiptare, nuk janë as euro, as dollarë, as rubla, as juanë, as peso, as dinarë, a leva, as lei. Janë lekë shqiptare, të prodhuara nga Banka e Shqipërisë. Shikojini mirë!

- Nuk dyshoj aspak, - ma ktheu me qetësi. – Por kam urdhër nga shefi që në asnjë mënyrë të mos pranoj njëlekëshe.

- Atëherë më jepni falas byrekun, se unë jam në rregull me ju, ndërsa ju nuk jeni në rregull me mua.

- Ju lutem shumë, se nuk është koha për të bërë shaka. Po pret klienti tjetër.

Ndërkohë byreku kishte filluar të ftohej, dhe unë e mblodha mendjen se nuk do ta haja kurrë atë.

I mërzitur arrita në fund të bulevardit dhe po kaloja në Bulevardin e Ri, kur m’u afrua një zotëri në nevojë dhe më tha:

- A ke një cigare?

- Nuk e pi duhanin, - i thashë, - por mund t’ju jap ca lekë që të bleni ndonjë.

Dhe menjëherë nxora nga xhepi një grusht me njëlekëshe.

- Me çin tallesh, o plako  - ma ktheu. – Kto s’t’i pranon kush. – Dhe iku i fyer.

Duke ecur dhe pak, u gjenda kaq larg, sa rruga e kthimit dukej mjaft e largët. Thashë me vete: «Le të marr një urban për t’u kthyer në shtëpi».

Tek stacioni i urbanit prisnin një duzinë njerëzish. Dukej që gjendeshin shumë kohë aty, se menjëherë u shfaq urbani dhe frenoi butësisht para këmbëve tona.

Kur më erdhi radha për të paguar biletën, i zgjata konduktorit dyzet njëlekëshe.

- Nuk bëjnë këto, - m’u ankua. – Nuk ke të tjera?

- Këto janë dyzet lekë shqiptare, - i thashë. – Kam ca euro të holla. Mund t’ju jap barasvlerësin e biletës në euro.

- E vlerësoj humorin tuaj, - ma ktheu konduktori, - veç më duhen lekë shqiptare, por jo njëlekëshe.

- Prit sa të shoh ç’kam me vete.

Hapa portofolin dhe nxora një kartëmonedhë dhjetëmijëlekëshe, nga ato që ka futur në qarkullim së fundi Banka e Shqipërisë.

- Ja, këto kam. Mbase të bëjnë punë.

- Tani e prishe fare! Do paguash biletë me dhjetëmijëlekëshe në urban?

- Atëherë pse s’m’i pranoni verdhushkat e mia? – i thashë. – Zgjidhni e merrni: o verdhushkat o kartëmonedhën dhjetëmijëlekëshe.

Konduktori vajti të konsultohej me shoferin për të zgjidhur problemin e krijuar. Por dukej që problemi nuk kishte zgjidhje me kushtet që ata kishin vendosur. Ndërkohë po i afroheshim stacionit tim të zbritjes.

- Tani ç’do të bëni me mua, - i thashë. – Do të më lini të paguaj biletën, se dua të zbres. 

- Zbrit, o, zbrit! – më tha. – Nuk merremi me verdhushkat e tua.

Zbrita dhe u ktheva në shtëpi i zhgënjyer. 

Vërtet dështova në blerjen e byrekut, por kisha zbuluar një mënyrë të re për të udhëtuar falas. 

© Aristotel Spiro 

© Pronë intelektuale. Lejohet kopjimi vetëm në shtypin elektronik me kusht që të përmendet burimi prej blogut “Veritas et Virtus”