VERDHUSHKAT E MIA NUK I DO NJERI

 

VERDHUSHKAT E MIA NUK I DO NJERI

nga 

Aristotel Spiro

Duke kërkuar nëpër ca sende të vjetra, gjeta një qese plastike të mbushur plot me njëlekëshe, nga ato që grumbullohen pas pagesave të kryera me lekë në dorë nëpër arka. Si kursimtar që jam, thashë: «E pse të mos i përdor? Nuk do të blej ndonjë gjë të madhe, por diçka mund të blihet edhe me këto». Zura t’i numëroj dhe dolën afërsisht 100 lekë. Një shumë e vogël, por gjithsesi e përfillshme. Dhe, po të flasim sipas traditës shqiptare të numërimit të lekëve, mund t’u shtoja shumë lehtë një zero nga vetja ime dhe të deklaroja se kam 1000 lekë të vjetra. Po, po, asnjë nuk më ndalon ta bëj këtë. Përderisa këtë dhjetëfishim optimist e bëjnë deri edhe ministra e kryeministra e presidentë. Madje e kam dëgjuar jo rrallë edhe nga nëpunës bankash, kur kam shkuar për të tërhequr ndonjë lek. Më pati pyetur një herë një nëpunëse banke për t’u siguruar nëse do të tërhiqja lekë të reja apo të vjetra, dhe unë i isha përgjigjur: «Të reja dhe mundësisht të papërdorura!».

Kështu, dola shend e verë duke iu gëzuar atmosferës kryeqytetase, që i ngjan një skene gjigante me aktorë improvizues. Isha edhe unë njëri prej tyre në kërkim të skenës sime. E të kërkosh një skenë të tillë në kryeqytet nuk është aspak e vështirë. Sikundër unë, që e gjeta menjëherë. E ç’ka më të zakonshme e më të dashur se një byrektore! Me aq lekë sa kisha në xhep mund të blija jo vetëm një, po plot dy byreqe.

- Një byrek, ju lutem!

- Si e doni? – më pyeti vajza nga sporteli.

- Ç’të jetë, vetëm të jetë i ngrohtë.

Vajza mbështolli byrekun me letër dhe ma zgjati duke pritur njëkohësisht paratë.

Nxora nga xhepi dyzet njëlekëshe të numëruara dhe i zgjata dorën. Vajza menjëherë u tërhoq së bashku me byrekun, sikur të kishte përpara një të sapodiagnostikuar me Covid-19.
- Ç’patët? – e pyeta i fyer.

- Nuk i marrim ato pare, - më tha.

- Pse, sa bën byreku? 

- Dyzet lekë.

- Po edhe unë aq kam këtu.

- Ju keni të drejtë, por unë kam urdhër nga pronari që të mos i pranoj njëlekëshet.

- Të lutem, këto janë para që i ka prodhuar Banka e Shqipërisë. Këto janë baza e ekonomisë shqiptare. Këtu fillon fuqia jonë!

- Po t’i marr ato, nuk m’i quan pronari dhe unë pastaj duhet t’i vë nga xhepi im. Më vjen keq.

Ika i zhgënjyer nga dështimi im. Por unë nuk e dija se ky ishte vetëm fillimi. Sipas një thënieje të lashtë: Nuk kisha parë gjë akoma.

Thashë: Do të futem në supermarket, se atje me siguri do të m’i pranojnë.

Në supermarket ia vura syrin një byreku, që ishte sa dyfishi i byrekut të kioskës. Por unë i kisha tetëdhjetë njëlekëshe sa për ta bërë timin. Pasi punonjësja ma ngrohu mirë e mirë, e mora dhe u drejtova për nga arka. Aroma ishte shumë provokuese dhe mund të filloja ta shijoja, por sipas një rregulli të pashkruar duhej më parë të bëja pagesën dhe të procedoja vijimisht me ngrënien në një mjedis më privat. Por edhe seç kisha një parandjenjë të pakëndshme. 

Parandjenja ime u vërtetua. Nuk qe e thënë që çdo gjë të shkonte si në vaj. Kur zgjata tetëdhjetë njëlekëshet për të paguar, arkëtarja më tha me mirësjellje se paratë e mia nuk pranoheshin.

- Zonjushë, këto janë para shqiptare, nuk janë as euro, as dollarë, as rubla, as juanë, as peso, as dinarë, a leva, as lei. Janë lekë shqiptare, të prodhuara nga Banka e Shqipërisë. Shikojini mirë!

- Nuk dyshoj aspak, - ma ktheu me qetësi. – Por kam urdhër nga shefi që në asnjë mënyrë të mos pranoj njëlekëshe.

- Atëherë më jepni falas byrekun, se unë jam në rregull me ju, ndërsa ju nuk jeni në rregull me mua.

- Ju lutem shumë, se nuk është koha për të bërë shaka. Po pret klienti tjetër.

Ndërkohë byreku kishte filluar të ftohej, dhe unë e mblodha mendjen se nuk do ta haja kurrë atë.

I mërzitur arrita në fund të bulevardit dhe po kaloja në Bulevardin e Ri, kur m’u afrua një zotëri në nevojë dhe më tha:

- A ke një cigare?

- Nuk e pi duhanin, - i thashë, - por mund t’ju jap ca lekë që të bleni ndonjë.

Dhe menjëherë nxora nga xhepi një grusht me njëlekëshe.

- Me çin tallesh, o plako  - ma ktheu. – Kto s’t’i pranon kush. – Dhe iku i fyer.

Duke ecur dhe pak, u gjenda kaq larg, sa rruga e kthimit dukej mjaft e largët. Thashë me vete: «Le të marr një urban për t’u kthyer në shtëpi».

Tek stacioni i urbanit prisnin një duzinë njerëzish. Dukej që gjendeshin shumë kohë aty, se menjëherë u shfaq urbani dhe frenoi butësisht para këmbëve tona.

Kur më erdhi radha për të paguar biletën, i zgjata konduktorit dyzet njëlekëshe.

- Nuk bëjnë këto, - m’u ankua. – Nuk ke të tjera?

- Këto janë dyzet lekë shqiptare, - i thashë. – Kam ca euro të holla. Mund t’ju jap barasvlerësin e biletës në euro.

- E vlerësoj humorin tuaj, - ma ktheu konduktori, - veç më duhen lekë shqiptare, por jo njëlekëshe.

- Prit sa të shoh ç’kam me vete.

Hapa portofolin dhe nxora një kartëmonedhë dhjetëmijëlekëshe, nga ato që ka futur në qarkullim së fundi Banka e Shqipërisë.

- Ja, këto kam. Mbase të bëjnë punë.

- Tani e prishe fare! Do paguash biletë me dhjetëmijëlekëshe në urban?

- Atëherë pse s’m’i pranoni verdhushkat e mia? – i thashë. – Zgjidhni e merrni: o verdhushkat o kartëmonedhën dhjetëmijëlekëshe.

Konduktori vajti të konsultohej me shoferin për të zgjidhur problemin e krijuar. Por dukej që problemi nuk kishte zgjidhje me kushtet që ata kishin vendosur. Ndërkohë po i afroheshim stacionit tim të zbritjes.

- Tani ç’do të bëni me mua, - i thashë. – Do të më lini të paguaj biletën, se dua të zbres. 

- Zbrit, o, zbrit! – më tha. – Nuk merremi me verdhushkat e tua.

Zbrita dhe u ktheva në shtëpi i zhgënjyer. 

Vërtet dështova në blerjen e byrekut, por kisha zbuluar një mënyrë të re për të udhëtuar falas. 

© Aristotel Spiro 

© Pronë intelektuale. Lejohet kopjimi vetëm në shtypin elektronik me kusht që të përmendet burimi prej blogut “Veritas et Virtus”

«XHIHADISTËT» E ALBANOLOGJISË

 

nga 

Aristotel Spiro 

Studimet albanologjike kanë një trashëgimi të pasur e të çmuar në disa fusha: arkeologji, gjuhësi, etnologji, muzikologji etj. Nga fillimet e saj në shekullin XVIII e deri më sot shumë hapa janë hedhur. Qendra e studimeve albanologjike nga trualli gjermanofon u zhvendos në Tiranë e Prishtinë, dy bërthama që përcaktojnë ritmin e atij rrjeti botëror që quhet bashkësi studimore albanologjike. 

Por veç kësaj, studimet albanologjike kanë trashëguar edhe një traditë studimore akademike endocentrike, ku shpeshherë synimi fillestar ka qenë vërtetimi me anë të argumenteve shkencore i autoktonisë së popullit shqiptar si dhe i vijimësisë iliro-shqiptare. Synime të ngjashme kanë pasur në përgjithësi të gjitha akademitë e vendeve të Ballkanit, të cilat u shndërruan në kështjella ideologjike të nacionalizmave. 

Dihet se teza e prejardhjes ilire të shqiptarëve, e për rrjedhojë edhe e gjuhës shqipe, është teza më e fortë dhe më autoritare në albanologji. Së bashku me të paraqitet si më e pranuar edhe teza e vijimësisë iliro-shqiptare. Autori i këtyre radhëve i beson kësaj teze, gjë që e ka konfirmuar në shkrimet e veta akademike, por edhe në prononcime publike. Sidoqoftë, kjo tezë ka objektivisht edhe mjaft pika të dobëta, të cilat janë vërejtur nga studiuesit (mungesa e dokumenteve shkrimore, mungesa e një terminologjie ujore detare, mangësi toponimike etj.). Këto kanë dhënë shkas që, krahas saj, të ekzistojnë edhe teza të tjera, si ajo e prejardhjes trake, apo teza e «përzier» e prejardhjes iliro-trake. 

Objektivi i studiuesve nuk mund të bëhet domosdoshmërisht vërtetimi i një teze, por studimi serioz i çështjes dhe ndriçimi i anëve të errëta të teorive, cilatdo qofshin ato (e prejardhjes ilire, trake, dake, apo iliro-trake etj.). Kriteri duhet të jetë mbërritja drejt së vërtetës nëpërmjet fakteve dhe argumentimeve objektive dhe jo qëmtimi dhe përzgjedhja e fakteve që çojnë në vërtetimin e tezave tona të parapëlqyera.

Ky është një parim themelor, sepse përndryshe shkenca kthehet nga një faktor i njohjes së realitetit në një vegël të politikës, ndërsa ligjërata akademike shndërrohet nga një festë e lumtur e logjikës së shëndoshë në një muhabet kafenesh. 

Si shtojcë e politikës janë konsideruar sidomos shkencat humane gjatë periudhës së komunizmit. Motoja «politika në plan të parë» nuk kishte se si të mos përfshinte edhe studimet albanologjike. 

Tek zbatimi i këtij parimi e zhvillojnë argumentimin e vet negativ edhe kundërshtuesit e një arritjeje të pakundërshtueshme të shkencës gjuhësore albanologjike, siç ishte njësimi dhe kodifikimi i gjuhës letrare kombëtare shqipe. 

Por perceptimi i shkencës si një aksion në radhë të parë politik gjen shprehjen e vet të shëmtuar sot, me gjallimin e lloj-lloj «xhihadistëve» të albanologjisë, të cilët me flamurin e albanocentrizmit nuk mëtojnë as më shumë as më pak, veç një rol protagonist në ligjëratën akademike publike! Këta «xhihadistë» të albanologjisë kanë zënë tashmë një pozicion komod nëpër studio e prodhime gjoja shkencore televizive, në faqe gazetash e revistash shkencore, ndërsa një pjesë syresh kanë krijuar edhe shoqata dhe organe botuese. 

Por ata nuk u ndodhën aty rastësisht. Mjaft syresh janë certifikuar më parë nëpërmjet doktoratave të falura prej profesorëve e komisioneve të korruptuara të organeve atestuese të vendit; së këndejmi janë ngjitur nëpër foltoret e konferencave shkencore të organizuara prej institucioneve akademike të vendit ku kanë certifikuar ligjëratën e tyre të përbindshme. Pas gjithë këtij «certifikimi» akademik zënia e një vendi si bashkëbisedues nëpër studio televizive ishte një punë e lehtë. Nëpër kanalet e sotme televizive shfaqen lirshëm «fallxhorët» e etimologjisë dhe «xhihadistët» e autoktonisë. Prodhuesit e emisioneve televizive, nën pretekstin e shprehjes demokratike, i lejojnë këta përbindësha të nyjëtojnë gjithë fantazinë e tyre halucinante. I lejojnë, për shembull, të vjellin gjithë helmin e tyre anatemues ndaj një dinjitari të gjuhësisë shqiptare dhe etimologjisë shqipe, si Eqrem Çabej, por edhe gjuhëtarëve të tjerë me emër. 

E gjithë kjo gjendje shfajësohet me referimet ndaj rrënjëve pellazge. Kompozitat dy- ose tri- ose katërgjymtyrëshe përdoren sipas qejfit (pellazgo-iliro-arbëror, pellazgo-iliro-epiroto-shqiptar, iliro-epirot etj.). Janë rrënjët e autoktonisë, pas të cilave kapen fort, duke u kthyer në një sekt të shenjtë shkencor dhe duke dënuar këdo që nuk pajtohet me programin e tyre absolut. 

Një kategori tjetër janë kontrabandistët e shkencave humane. Këta që pasi vjedhin tekstet e studiuesve të vërtetë, i referojnë dhe i botojnë si të vetat, marrin doktorata false, punësohen nëpër departamente universitare apo ministrore, zënë vende drejtuese nëpër institucione duke penguar dhe luftuar studiuesit e vërtetë. 

Shpesh të dyja kategoritë e mësipërme bashkëpunojnë duke krijuar një aleancë të heshtur me njëra-tjetrën. 

Ndërsa kontrabandistët e shkencës punojnë e përfitojnë në qetësi e pa u vërejtur, derisa zbulohet vepra e tyre plagjiariste, «xhihadistët» e albanologjisë janë të papërmbajtur në veprimin e tyre. Ata duan të marrë fund një herë e mirë stepja e studiuesit, pasiguria e tij akademike për dukuritë e studiuara. Ata shpallin definitivisht shqipen si nënën e gjithë gjuhëve të tjera, dhe shpjegojnë të gjitha fjalët e botës nëpërmjet fjalëve të gjuhës amtare. Anglishtja, gjermanishtja, italishtja, latinishtja, greqishtja etj. etj. qenkan të gjitha bija të shqipes! 

Sharlatanët e shkencës nuk janë një produkt i kohës së sotme. Ajo që ka ndryshuar në gjithë këtë histori është vulgarizimi i medias. Televizionet e sotme nuk kanë ndonjë ndryshim të madh nga vatrat e dikurshme të kulturës, ndërsa portalet internetike nuk ndryshojnë aq shumë nga shtabet e qëmotshme të aksioneve të rinisë. Sidomos televizionet po kryejnë një vepër me përmasa kriminale duke u dhënë kohë dhe zë vulgariteteve me pretendime shkencore. Me pretendimin e një «atdhedashurie»  të sëmurë parakalojnë lloj-lloj përrallëtarësh të historisë dhe xherahësh të etimologjisë, që drogojnë mendjen e njerëzve të papërgatitur. Në krye të këtyre mediave qëndrojnë njerëz injorantë të shkencës, por edhe të misionit të publicistikës së vërtetë. Në krye të medias qëndrojnë manipulatorë dhe përfitues të paligjshëm të besimit të qytetarëve. 

Përveç medias, një përgjegjësi të rëndë mbajnë edhe institucionet e arsimit të lartë dhe atestimit akademik. Janë ato që përgjigjen për diplomimin e një armate analfabetësh, plagjiatorësh, amatorësh të rrezikshëm. Janë ato që përgjigjen për krijimin e një armate të madhe impotentësh intelektualë dhe analfabetësh akademikë, që kanë pushtuar me tentakulat e padijes së tyre organizmin shkencor dhe arsimor të vendit.  

Nuk është e rastit që nëpër tubime shkencore horrat e shkencës gjithnjë e më shumë kërkojnë kohë dhe vend në tribunë, ku nxjerrin nga këneta e mendjes së tyre argumente të përbaltura dhe qëllojnë dëgjuesit e tronditur. 

Nuk është e rastit që në emisione televizive shkencëtarë të afirmuar ulen «gju më gju»  me përrallëtarë e sharlatanë, nën drejtimin e moderatorëve injorantë. 

Këto janë dukuri të një katastrofe kombëtare me pasoja të pariparueshme dhe afatgjata. Ky është një krim mbi ndërgjegjen shoqërore që kryhet përditë e nga pak. Kjo është një gjendje e sëmurë me të cilën bën kompromis e pajtohet ndërgjegjja shoqërore. 

Sharlatanë të shkencës ka pasur, ka dhe do të ketë gjithmonë. Por faktorizimi i tyre në ligjërimin publik ka qenë diçka e panjohur më parë dhe është dukuri e këtyre tre dhjetëvjeçarëve të fundit. Në kontekstin e sotëm të infantilizuar shoqëror, disa individë të quajtur manjatë dhe disa grupe politike të dyshimta, të quajtura parti kanë krijuar një sistem antimeritokratik jovlerash, ku forca e pushtetit lejon çdo mendim e idé të sëmurë, përveç asaj që rrezikon sistemin politik. Mirëpo, i dëmtuari i madh nga të gjitha këto është vetë shoqëria, e cila lëngon nga problemet e vërteta shoqërore, prej të cilave nuk e shpëton asnjë halucinacion apo delir introvers etnocentrist. 

© Aristotel Spiro 

© Pronë intelektuale. Lejohet kopjimi vetëm në shtypin elektronik me kusht që të përmendet burimi prej blogut “Veritas et Virtus” 

HEQJA E DYSHKRONJËSHAVE NGA ALFABETI – AKT I DOMOSDOSHËM QYTETËRIMI

 

Heqja e dyshkronjëshave nga alfabeti – akt i domosdoshëm qytetërimi 

Akademitë e Shkencave duhet ta bëjnë këtë  

nga 

Aristotel Spiro

Në këmbënguljen tonë për të përcaktuar saktë sistemin grafematik të shqipes, ndeshim jo vetëm skepticizmin e pamotivuar të një shumice gjuhëtarësh, por edhe të asaj pjese përdoruesish të gjuhës, që marrin guximin të jenë përfaqësues të ndjenjës mbarëpopullore të gjuhës shqipe. 

Çështja kryesore në këtë problematikë është njohja e 27 grafemave dhe përjashtimi përfundimtar i dyshkronjëshave nga alfabeti. Kështu, do të vihet në vend një parregullsi e mbetur nga kushtet e ndërlikuara historike të miratimit fillestar të alfabetit shqip. 

Do të ishte e udhës që kolegët gjuhëtarë të ngriheshin në nivelin e atyre pionierëve të njësimit shkrimor të Kongresit të Manastirit (1908), të cilët treguan jo vetëm ndjenjë të lartë fisnikërie e konsensusi, por edhe largpamësi për të zgjidhur praktikisht çështjen e njësimit. Dyshkronjëshat në dokumentin përfundimtar të atij kongresi i shërbejnë çështjes së njësimit të shkrimit dhe këtë kuptim ka prania e tyre atje. Nuk kanë të bëjnë aspak me inventarin e shkronjave të alfabetit. 

Identifikimi i grafemave nuk është vetëm një çështje shkencore me rëndësi të padiskutueshme, por ka edhe rëndësi praktike për gjuhësinë e zbatuar (tekstet shkollore, fjalorët, përdorimi i shqipes në kompjuter). Duke kuptuar se si funksionon sistemi grafematik i shqipes, ndryshon edhe mënyra e të perceptuarit të gjërave brenda një logjike të shëndetshme faktesh të pamanipuluara. 

Kjo metaforë, e prejardhur nga gjuhësia, vjen për ta ndihmuar dhe gjallëruar shoqërinë shqiptare në këtë fazë të zhvillimit të saj. Sa më shpejt që ta kuptojmë këtë, aq më mirë do të jetë për shoqërinë, shkollën, përdoruesit e gjuhës. 

Për sa i përket një pjese komentuesish që bredhin portaleve si grerëza të ndërkryera duke lënë helmin e tyre me një drejtshkrim shqip të masakruar, atyre u themi të qetësohen. Këshilla jonë për këta njerëz është që ta tregojnë me vepra respektin e tyre për shqipen. T’i lënë klithmat e një patriotizmi vulgar të panevojshëm dhe të përpiqen për gjënë më të thjeshtë: të mësojnë të shkruajnë shqip. Të shkruajnë ë-në dhe ç-në, të shkruajnë saktë format rasore dhe të përdorin saktë kohët e foljeve. Kësaj skote të paditurish që kërcejnë prej zgafellash pellazgologe pa ua pasur haberin këtyre gjërave u themi të jenë të qetë, sepse praktika e deritanishme e përdorimit dhe vlera fonetike e dyshkronjëshave mbeten të panegociueshme dhe të pandryshueshme në shkrimin shqip. Alfabeti shqip ka 27 shkronja, ndërsa fonemat /th/, /dh/, /sh/, /zh/, /xh/, /nj/, /gj/, /ll/, /rr/ do të vazhdojnë të shkruhen ashtu si më parë me kombinimet e grafemave/shkronjave TH, DH, SH, ZH, XH, NJ, GJ, LL, RR, pikërisht ashtu siç vendosën ata burra të mençur në Kongresin e Manastirit. Asgjë nuk e ndryshon këtë. 

Nuk do të jetë e largët dita kur alfabetit të gjuhës shqipe do t’i njihet numri i saktë i 27 grafemave, sikundër i ka në të vërtetë. 

Gjuhët e tjera të kombeve të qytetëruara e kanë zgjidhur prej kohësh këtë problem. Ndonjë gjuhë shumë e njohur e kontinentit të vjetër e ka zgjidhur vitet e fundit. 

Është detyrë e Akademisë së Shkencave  të Shqipërisë dhe e Akademisë së Shkencave dhe të Arteve të Kosovës që të shprehen qartë për alfabetin duke i dhënë fund një provizoriteti të zgjatur dhe një parregullsie shkencore: të vendosin për të hequr përfundimisht dyshkronjëshat nga alfabeti duke miratuar alfabetin e shqipes me 27 shkronja – grafema. 

Është në nderin dhe dinjitetin e tyre shkencor që ta bëjnë këtë sa më parë. 

Brezat e ardhshëm do t’u jenë mirënjohës. 

© Aristotel Spiro 

© Pronë intelektuale. Lejohet kopjimi vetëm në shtypin elektronik me kusht që të përmendet burimi prej blogut “Veritas et Virtus”

DIXHIDJALLI "DIXHITAL"

 nga 

Aristotel Spiro 

Disa vite më parë, tek po prisja një shok pas Pallatit të Madh të Kulturës, m’u afrua një zonjë e re dhe më pyeti:

- A dini se ku niset autobusi për në Çiti Park?

- Për në Siti Park? - e korrigjova instiktivisht. – Atje tek cepi i rrugës. 

Nuk jam nga ata normativistë maniakë, që mund t’u bjerë infarkti me të dëgjuar një shkelje të normës gjuhësore. Por shqiptimi i saj me  [ç] dhe jo me [s], siç e shqiptojnë thuajse të gjithë, më vuri në mendime. M’u duk si një përpjekje e saj për të vendosur një normë tjetër të modeluar mbi një matricë huazimi më familjare. 

Po cila mund të ishte kjo matricë? Ç’gjuhë? 

Cila përveç italishtes? 

Italishtja në kohën e komunizmit ka qenë për shqiptarët çelësi magjik për të hapur portën e izolimit dhe për të marrë një shije nga era e Perëndimit: muzika e lehtë e sidomos hitparejdi, festivali i Sanremos ishin vetëm disa nga elementët kulturorë që binin në kontakt. Po, edhe filmat. Shumë filma, filma italianë dhe filma amerikanë, por gjithsesi të dubluar në italisht. Italishtja ishte bërë si gjuha e parë e huaj që mësonin të rinjtë. Mësime më së shumti autodidakte, të nxitura edhe nga fjalët e shumta italiane që kanë hyrë në shqipe, por edhe nga fonetika e përafërt me shqipen, që nuk i ndalnin para vështirësive të zgjedhimit të ndërlikuar të foljeve të italishtes. 

Të mësuarit e italishtes krijoi një modë rinore dhe një modë intelektuale, kriteri ndarës i të cilave ishin pasuria e fjalorit dhe zotërimi i zgjedhimit të foljeve. 

Italishtja arriti të mundte jo vetëm rusishten, që pavarësisht prishjes me Bashkimin Sovjetik, vazhdonte të mësohej nëpër shkolla, por edhe frëngjishten dhe anglishten. 

E gjithë kjo situatë krijoi një lloj regjionalizmi kulturor, që e përthyente semiologjinë e kulturës botërore në spektrin gjuhësor të italishtes. 

Nuk kishte rëndësi origjina e një personi historik: modeli italian ishte gati për t’i shërbyer shqipes. Ja Moxárti! Në Shqipëri është i njohur me trajtën italiane të emrit të tij. E nëse i thua shqiptarit për një Mócart, me siguri do të të shohë me mosbesim. E megjithatë Mócart është trajta e saktë e emrit të kompozitorit gjenial austriak. 

Këto më kujtuan nja dy fjalë të tjera që shqiptarët janë mësuar t’i përdorin duke vënë në veprim matricën italiane: Europë dhe dixhital. Të dyja kanë lidhje me epokën paskomuniste. 

Megjithëse «Drejtshkrimi i gjuhës shqipe» përcakton qartë se emri i kontinentit të vjetër do të shkruhet me V dhe jo me U, kjo e fundit u përdor si një armë gjuhësore për të hyrë në Evropë(!). Por kjo armë u duk se ishte e paefektshme, sepse vite shumë kaluan, por gjendemi ende jashtë Evropës. Personalisht jam i bindur se, nëse do ta thërrisnim Evropën me emrin që i kanë thirrur të parët dhe siç urdhëron edhe «Drejtshkrimi i gjuhës shqipe», Shqipëria do të ishte bërë prej kohësh vend i Bashkimit Evropian.

Ndryshimi i emrit të Evropës në «Europë» ishte edhe një shprehje e karakterit revizionist të diskutimeve mbi standardin, në vend që diskutimi të përfshinte problemet e shumta që lindnin nga hyrja e fjalëve të reja pas viteve ’90 të shekullit të kaluar. 

Kështu, në vend që të merremi me problemet e reja që kanë lindur nga tronditjet e mëdha shoqërore në Shqipëri, me impaktin e tyre kulturor e gjuhësor (impakt - ja një fjalë që na paska «ndryshuar» jetën!), mbetemi në udhëkryq nëse do të vazhdojmë të përdorin ë-në në këtë apo atë fjalë. 

Mirëpo kjo mënyrë revizioniste do të ndikonte për keq edhe qëndrimin ndaj fjalëve të reja. Një fjalë karakteristike që përdoret gjerësisht, por shpeshherë gabim, është fjala «digjital», e cila dëgjohet nga një masë e madhe njerëzish më shpesh si «dixhital».

Rregulli e do dhe respekti e dinjiteti i shqipes e kërkon që kjo fjalë të shqiptohet me gj (digjital), ashtu si të gjitha fjalët e tjera me rrënjë latine e greke të lashta që përmbajnë g-në para e-së dhe i-së (§36g): agjenci, agjent, angjinë, antropologji, biologji, borgjez, dermatologji, dramaturgji, elegji, energjetikë, energji, filologji, gjenealogji, gjeneral, gjenerator, gjenetik, gjenezë, gjeometri, gjimnaz, gjinekolog, hegjemoni, heterogjen, hidrogjen, higjienë, homogjen, ideologji, kirurgji, legjendë, legjion, legjislacion, letargji, liturgji, logjikë, meteorologji, metodologji, mitologji, oksigjen, orgji, patologji, pedagogji, psikologji, regjent, regjim, regjistër, sugjestion, trilogji  etj. 

«Drejtshkrimi i gjuhës shqipe» përmend edhe disa përjashtime nga ky rregull: inxhinier, inxhinieri, xhandar, xhandarmëri, xhenier, xhirim, xhiro, xhiroj, xhirues, xhaketë, xhelatinë, xhol, që sugjerojnë situata ligjërimore ku importuesit (administrata e shtetit të sapoformuar shqiptar dhe zanatçinjtë e thjeshtë) gjëja e fundit që kanë menduar ishte prejardhja latine e rrënjëve të këtyre fjalëve. Kanë parë përdorimin e «eksportuesve» të këtij qytetërimi, të shtetit italian dhe gjuhës italiane duke u bërë kështu shprehi shqiptimi me xh. 

A po ndodh edhe me fjalën digjital e njëjta gjë? Kushtet kulturore, ekonomike, politike nuk janë më ato të para njëqind vjetëve, kur shteti shqiptar nuk kishte nga t’ia niste. Sot kemi një Akademi të Shkencave dhe rregulla të koduara drejtshkrimi, të cilave u nënshtrohen edhe fjalët që nuk përmbahen në «Fjalorin drejtshkrimor». Por me ortekun e huaj leksikor që vërshoi në shqipe gjatë 20-30 viteve të fundit të pluralizmit politik dhe me kontestimin e çdo gjëje të arritur në vitet e komunizmit, përfshirë edhe gjuhën letrare kombëtare shqipe / standardin, u krijua rreziku i një varianti të ri të Revolucioni Kulturor Proletar, ku çdo profan mund të bëjë propozimet e veta dhe të «pasurojë» sistemin semiologjik të shqipes me fjalë e shprehje e shprehi të zgjedhjes së vet. 

Një element i këtij Revolucioni Kulturor «Proletar»  është edhe shqiptimi i fjalës si «dixhital». Në këtë shqiptim u bashkuan të gjithë, njohës e mosnjohës të zgjedhimit të foljeve të italishtes. Në ndonjë medie u mbështet ky shqiptim, gjoja me shqiptimin origjinal të fjalës dhe, meqenëse parimi i drejtshkrimit të shqipes qenka ai fonetik! – kjo është një çështje tjetër e kontestueshme për të cilën jemi shprehur e do të shprehemi përsëri – atëherë edhe fjala do të shkruhet e do të shqiptohet dixhital (!). Rëndësi ka që tani jemi të lirë dhe nga «kanoçja» kaluam tek modemi dhe nga mizat e ekranit bardhezi tek një pafundësi zgjedhjesh televizive. 

Vetë këtë fjalë unë dhe bashkëmoshatarët e mi e kemi dëgjuar dhe përdorur në vitin 1981, atëherë kur pas mbarimit të shkollës së mesme kryenim stazhin në një ekspeditë sizmogravimetrike. Këtu, disa djem të rinj inxhinierë, të shkolluar në Francë, drejtonin kërkimet për naftë në Shqipëri. Nëpërmjet një aparati, që ata e quanin digital, regjistronin lëkundjet e provokuara me telekomandë. Atë aparat modern elektronik kështu e quanim të gjithë, digital: edhe ata djem që ishin shkolluar në Francë dhe që patjetër e kishin dëgjuar atje si dizhital, edhe ne që mësonim zgjedhimin e foljeve italiane. 

Por dalldia e lirisë ligjërimore këtë na ka bërë: Që të rendim drejt Çity Parkut e të mbërthehemi e të ngatërrohemi nëpër kabllot e teknologjisë digjitale duke u bërë pjesë e një sallate të improvizuar dixhitale. 

Dixhidjalli dixhital!   

© Aristotel Spiro 

© Pronë intelektuale. Lejohet kopjimi vetëm në shtypin elektronik me kusht që të përmendet burimi prej blogut “Veritas et Virtus”

 

PO U QAJNË HALLIN BIJVE SHTETVRASËS SE MBETËN JETIMË PASI VRANË SHTETIN

nga 

Aristotel Spiro

Tani që plasi skandali duhet gjetur një zgjidhje.

Si do t'ia mbushim mendjen publikut se na meriton? 

Se është normale të marrësh kaq shumë para duke thënë gënjeshtra. 

Problemi nuk është thjesht me sasinë marramendëse të këtyre pagave. 
Nuk është çështje xhelozie. Ka mjaft njerëz që bëhen xhelozë kur dëgjojnë shuma të tilla. Por ky mund të ishte reagimi i sëmurë ndaj një situate të sëmurë.
Nuk do të kishte asgjë të keqe, nëse këto shuma do t'u përgjigjeshin realisht standardeve të shërbimeve. 
Por këtu bëhet fjalë për të ashtuquajtur gazetarë e analistë, që presupozohet se informojnë ose u çelin sytë njerëzve, publikut. Dhe në këtë mënyrë ndikojnë ose formësojnë opinionin publik.  

Publicisti ose analisti pritet që të bëhet shprehësi më elokuent i shqetësimeve të shoqërisë, zëdhënësi i ndërgjegjes shoqërore. 

Por çfarë ndodh në të vërtetë? 
Ç'janë në të vërtetë këta të ashtuquajtur gazetarë e analistë?
Ata janë më së shumti njerëz ordinerë, që flasin me gjuhë ordinerësh, si të ishin në kafenenë e lagjes. Stili i tyre i të folurit është ofendues. Ata flasin duke përdorur emrat diminutivë e bashkëfolësve (Dash, Kaç, Lul, Tan, Tut, Kun, Han, Mun), duke dhënë mesazhe përjashtuese për gjithë shikuesit që i ndjekin. 
Si justifikohen këto paga të larta për këta njerëz krejt ordinerë në një vend të varfër? 
Nga është burimi i këtyre të ardhurave? 

Cilët janë paguesit e këtyre shumave?
Detyra e parë e politikës dhe e shtetit në këtë rast nuk është vetëm të sigurojë të dhënat personale të qytetarëve. Kjo do të ishte si të pikëllohej për prindvrasësin që ka mbetur jetim pasi ka vrarë prindërit e vet. Detyra e parë e politikës dhe e shtetit në këtë rast është të nxjerrë në shesh nga cilat veprimtari kriminale vijnë këto pará. 
A do të pranojmë të qeverisemi me metoda mafioze, apo do të ndërtojmë një shtet të së drejtës, ku të sundojë drejtësia dhe barazia e ligjit?

© Aristotel Spiro 

© Pronë intelektuale. Lejohet kopjimi me kusht që të përmendet burimi prej blogut “Veritas et Virtus”

SI DO TË RRAFSHOHEN NDËRTIMET ILEGALE GJUHËSORE?

nga 

Aristotel Spiro 

Gjithkush e mban mend anëdetin e Vlorës, nga Skela deri tek Uji i Ftohtë, mbushur para disa vitesh plot me ndërtime pa leje ose të legalizuara padrejtësisht. Aq dramatike ishte situata, saqë deti kishte humbur pas atyre ndërtesave të përbindshme. Një gjendje e ngjashme ekziston sot përgjatë bregut të ranishtes së Golemit në Durrës. 

Por Vlora pati fat, sepse ndërhyrja e shtetit bëri që gjithë ato ndërtime të shembeshin dhe ranishtja iu kthye përsëri qytetit dhe qytetarëve. Ishte vetë kryeministri Edi Rama që paralajmëroi shndërrimin e këtij trualli në një zonë argëtimi e çlodhjeje (Shih https://sot.com.al/politike/edi-rama-zbut-tensionet-në-vlorë-për-“lungo-maren”-projekti-shpëton-vijën-bregdetare-të dhe https://dritare.net/edi-rama-ja-kur-do-te-mbaroje-lungomare). 

Mirëpo, menjëherë pas shembjes së ndërtimeve në anë të detit një tjetër "ndërtim pa lejë" u grit përgjatë bregut. Pikërisht nga goja e kryeministrit projekti i rijetësimit të segmentit Skelë - Uji i Ftohtë u quajt me një fjalë jo shqipe, siç mund të pritej, por me fjalën italiane "Lungomare". 

Se cila ishte arsyeja që kryeministri zgjodhi një fjalë tē huaj dhe jo një fjalë shqipe kjo mbetet një mister. 

Për të mos krijuar ndonjë keqkuptim, dua të them që në fillim se parimisht nuk jam kundër përdorimit të fjalëve të huaja dhe distancohem haptas nga puristët e gjuhës. 

Por kur është fjala për një koncept të ri, për një vepër të re që ngrihet në një qytet shqiptar me duart dhe të hollat e shqiptarëve, edhe shqipfolësi më i zakonshëm, pa le pastaj kreu i qeverisë, e ka për detyrë të tregojë respekt për veten e vet dhe shoqërinë ku jeton duke zgjedhur një fjalë që nuk cenon ndjenjën gjuhësore të folësve. Kjo fjalë mund të jetë shqipe, por në rastin e skajshëm mund të jetë edhe e huaj, mjafton që veshi i shqipfolësit të jetë mësuar me të dhe përdorimi i saj të jetë përgjithësuar. 

Nëse fjala e propozuar ka prejardhje të huaj, duhet medoemos të jetë ndërkombëtarizëm.  

Po a është "Lungomare" një ndërkombëtarizëm? Për fat të keq, jo. 

Kjo fjalë e ka prejardhjen nga gjuha e bukur italiane, por në shqip ajo tingëllon gjithsesi e huaj dhe jo e bukur. Siç shkruante në një artikull publicisti Ilir Mborja, ajo krijon asociacione fjalësh të ngarkuara me emocione negative (https://www.vala-news.com/gomarlleku-i-dyfishte-me-dy-lungomare-ne-vlore/). 

Mund të propozohej një fjalë shqipe, p.sh. anëdet apo shëtitore, ose qoftë edhe një fjalë e huaj ndërkombëtare si p.sh. promenadë. 

Vlora ka shumë turistë italianë dhe është pothuaj e sigurt se ata do të ndihen si në shtëpinë e vet kur të shëtisin apo notojnë pranë Lungomares. Por nuk e dimë se si ndihet një amerikan apo britanik kur do të thotë: Let's have a walk at the Lungomare (Le të bëjmë një shëtitje në Lungomare). Nuk e di se si do të ndihet një polak, një bullgar, një rumun, një francez, një kinez. 

Përdorimi i fjalëve nuk është edhe aq i pafajshëm. Duke përzgjedhur një fjalë nuk kemi zgjedhur thjesht një shenjë, një simbol gjuhësor, por kemi kryer njëkohësisht një akt të dyfishtë kulturor: tregojmë bazën e kulturës sonë vetjake, por mbajmë qëndrim edhe ndaj ngrehinës gjuhësore, që është ndërtuar me përpjekjet mijëvjeçare të qindra brezave, shprehja e drejtpërdrejtë dhe më domethënëse e pasurisë shpirtërore të bashkësisë folëse. 

Përdorimi i pakujdesshëm i gjuhës, përzgjedhja provizore e fjalëve që përdorim, regjonalizmi kulturor janë tregues të një respekti të pamjaftueshëm ndaj vetes dhe ndaj bashkësisë së gjerë folëse. 

Në të kaluarën, disa studies të huaj kanë vënë në dyshim autoktoninë e shqiptarëve duke u nisur nga mungesa e terminologjisë detare në shqipe. Eqrem Çabej me argumente e kundërshtoi këtë tezë. 

Në këtë kontekst, këmbëngulja e pafajshme e disave për të krijuar me fjalë jo shqipe një term tjetër që lidhet me detin ka një tingëllim të çuditshëm midis ironisë dhe sarkazmës. 

Prandaj normaliteti nuk arrihet vetëm duke rrafshuar ndërtimet e shëmtuara me ose pa leje. Gjëja më e vështirë është të rrafshohen ndërtimet ilegale gjuhësore që ngrihen në mendjen e burrave (dhe grave) të këtij dheu.   

© Aristotel Spiro 

© Pronë intelektuale. Lejohet kopjimi me kusht që të përmendet burimi prej blogut “Veritas et Virtus”

BOTIMI MË I HERSHËM I NJË PARTITURE ME MUZIKË SHQIPTARE

 

nga 

Majlinda Spiro

Ky shkrim synon të jetë një kontribut modest në historinë e muzikës shqiptare, dhe konkretisht në fillimet e semiologjisë sipas sistemit perëndimor.
    Historia fillon në vitin 1804, kur u botua në Londër përmbledhja ­“Lyric Airs” (“Motive lirike”), e cila përfshinte 35 specimene këngësh e melodish kombëtare greke, shqiptare, vllahe, turke, arabe, persiane, kineze dhe maúre (“Lyric Airs by Edward Jones, consisting of Specimens of Greek, Albanian, Walachian, Turkish, Arabian, Persian, Chinese, and Moorish National Songs and Melodies”). Siç përmendet edhe në kopertinën e librit, kjo ishte hera e parë që i jepej publikut britanik një përzgjedhje e kësaj natyre.

    Autori i saj ishte Edward Jones [Eduard Xhons], bard pranë Lartësisë së Tij, Princit të Uellsit. Jones-i nuk kishte bërë thjesht një punë antologjike dhe transkriptuese muzikore, por edhe kishte bërë edhe një aranzhim muzikor duke shtuar baset për harpë ose për piano. Meloditë e transkriptuara shoqëroheshin me shënime për figurat dhe lëvizjet e valleve, si dhe me një disertacion të shkurtër për prejardhjen e muzikës së lashtë greke. Nga kjo kuptohet se autori nuk ishte thjesht një mbledhës folklori, por edhe një studiues me formim të pjekur muzikor.

   Në faqen 14 dhe 15 të librit gjendet edhe melodia e një valleje të titulluar “Arnaute” sipas turqishtes  (“The Albanian Dance”). E. Jones sqaron se kjo valle kërcehet zakonisht nga shqiptarët të armatosur gjer në dhëmbë dhe mendohet të jetë vallja pirrike e lashtë. Ai shënon gjithashtu se trupat ushtarake në Moré, Maqedoni, Bosnje janë krijuar sipas stilit arnaut dhe ruajnë ende guximin dhe rreptësinë e të parëve të tyre dhe vlerësohen si luftëtarët më të mirë të Perandorisë Turke.

    Një e dhënë me shumë rëndësi për studiuesin është se në këtë botim ndeshim për herë të parë të transkriptuar me nota muzikore sipas sistemit perëndimor një melodi që cilësohet si shqiptare.

   Sipas njohjes sonë të deritanishme, kjo mund të quhet edhe partitura më e vjetër e muzikës shqiptare. Ky është prezantimi i parë semiologjik muzikor i kësaj valleje. Rëndësia e këtij botimi është e madhe, jo aq për të dhënat rreth origjinës së saj (të cilat gjenden në mjaft autorë të lashtë e më të rinj), sesa për paraqitjen e vijës së saj melodike. 

   Përfshirja e një melodie shqiptare në një botim të tillë antologjik dëshmon interesimin e studiuesve britanikë për kulturën e popujve të Lindjes, sidomos të atyre që jetonin në suazën e Perandorisë Turke. Këtë interesim e shohim edhe tek udhëtarët anglezë që vinin në krahinën perëndimore të Perandorisë (Bajron, John Cam Hobhouse, Henry Holland etj.) (Skëndo 1999), kryesisht për t’u njohur me lashtësinë greke. Por, kur vinin këtu, krahas grekëve, ata njihnin edhe shqiptarët, një popull të vogël me kulturë e tradita ekzotike konservatore.

 Përfshirja e saj në një antologji muzikore me melodi të popujve të rajonit është jo vetëm një përpjekje identifikuese, por gjithashtu edhe një përpjekje klasifikuese në grupin kulturor ballkanik e, më gjerë, lindor. Tërthorazi muzika shqiptare klasifikohet në rajonin kulturor të Ballkanit dhe Mesdheut lindor, meqenëse shumica e këngëve të përmbledhjes janë greke (14), turke (5), vllahe (3), maure (3), arabe, indiane, por edhe 2 melodi suedeze.

 Ky klasifikim i nënkuptuar pasqyron edhe perceptimin e muzikologëve dhe studiuesve të huaj për modelet muzikore të rajonit.

 Nuk është vështirë të kuptohet edhe një vështrim romantik i përzgjedhësit dhe studiuesit të melodive. Ky vështrim romantik konstatohet në radhë të parë për meloditë greke, ku E. Jones do të vendosë patjetër një lidhje me temat historike nga mitologjia dhe lashtësia (sidomos me mitin e Tezéut dhe Minotáurit). I gjithë disertacioni i përfshirë në libër tregon më qartë për konceptin e një vijimësie kulturore midis Greqisë së lashtë dhe asaj moderne.

Në kuadër të këtij shpjegimi mund të kuptohet se pse autori i referohet gjerë e gjatë lashtësisë greke. Zbulohet kështu qëndrimi i Jones-it, i cili flet në të mirë të asaj vazhdimësie. Tek grekët e rinj ai sheh stërnipërit e grekëve të vjetër.

Në këtë kontekst mund të kuptohen referencat antike të valles pirrike. Është i njëjti konceptim romantik i lidhjes me lashtësinë. Mundësia e origjinës së lashtë të valles arnaute dhe identifikimi i saj me vallen pirrike bazohet në veçoritë e saj themelore, si valle trimash, që kërcehet me uniformën e plotë dhe pajisjet luftarake.

Të dhënat për vallen e lashtë pirrike janë të ndryshme dhe jo gjithmonë të sigurta. 

Sot mbizotëron mendimi i përgjithshëm se “Pirrikja” është një valle e lashtë greke, e cila kërcehej vetëm nga burrat, që mbanin ushta e mburoja dhe pishtarë të ndezur, ndërsa dëgjohej muzika e fyellit dhe këngëve luftarake. Ajo paraqiste fazat e ndryshme të betejës.

Disa thonë se ajo e ka zanafillën që në shekujt e 7-të e të 6-të para e.s., kur emri “pirrike” iu dha një valleje luftarake, që i referohej në zanafillë një figure mitologjike me emrin Pirrikhos, identiteti i së cilës është i paqartë. Ka edhe disa supozime të tjera për identitetin e saj.

   Vallja i ka dhënë emrin edhe ritmit pirrik, që në metrikën e lashtë greke quhet këmba e formuar nga dy kohë të shkurtra (2/4), domethënë 2 X ¼. Kemi domethënë një ritëm në dy kohë: ◡ ◡  _  ♩♩ (Lacas).

   Ritmi pirrik shkakton një përshpejtim të frymëmarrjes. Ai është shprehja e përkryer e një vriku që shoqërohet me lëvizje të pamëshirshme, Ka shumë shembuj lëvizjesh të shpejta në masën 2/4, me një radhë katër tetëshesh në bas.

   Sipas të dhënave dhe të thënave të autorëve të lashtë, si Ksenofoni, Diodor Siqelioti, Straboni, Filostrati (Jones 1804: 21, Sako 1972: 96) vallja pirrike u shpik së pari në Kretë, nga Pirroja, i biri i Akilit, që e kishte përfshirë në programin e stërvitjes së të rinjve para veprimeve ushtarake. Valltarët vishnin një fustanellë luftarake, e cila i ngjante një xhakete të lirshme, të lehtë e të shkurtër, që zbriste gjer në gju, dhe shtrëngohej me një brez që rrotullohej dy herë rreth mesit; ata vishnin edhe kambale, ishin plotësisht të armatosur, dhe imitonin lëvizje të ndryshme ushtarake në tingujt e veglave muzikore.

   Në Athinë vallja pirrike ishte në programin e lojërave panathinase, ndërsa tek dórët ishte pjesë e gymnopédisë dhe e festave të Dioskurëve. 

   Lakedemonasit (spartanët) dhe kretasit, thotë Libaniusi, e praktikonin vallen me shumë pasion: ata e konsideronin atë si një ushtrim të nevojshëm që e kërkonte ligji; dhe konsiderohej gjest aq i turpshëm lënia pas dore e saj, njësoj si braktisja e postit në ditën e betejës. Lakedemonasit i stërvitnin të rinjtë e tyre më këtë lloj ushtrimi, që në moshën pesë vjeç, duke synuar rritjen e fuqisë dhe gatishmërisë së tyre trupore, si një nga mjetet më të mira për t’i bërë ata të pamposhtur në luftë. Ata e kërcenin këtë valle të veshur në pancir, dhe me armët hipur mbi kalë, siç njofton Solinusi (Jones 1804:21).

   Romakët, të cilët ishin trashëgimtarë të mirësjelljes greke, e njihnin edhe vallen pirrike. Përmendet se perandori Adrian jepte shpesh porosi që kjo lloj valleje (së bashku me lojëra të tjera) të kërcehej në një cirk të madh, për argëtimin e njerëzve; veçse në Romë e kërcenin jo vetëm meshkujt, por edhe gratë, të cilët ishin të armatosur me shpata prej druri, në vend të hekurit (Jones 1804: 14, 15).

Sipas një burimi tjetër, athinasit kishin një valle të caktuar, të quajtur pirrike (Πυῤῥίχεια), që vallëzohej nga djem të rinj veshur me uniformë të rëndë, duke imituar Athinanë, e cila tek po triumfon mbi bijtë e pushtuar të Titanit, duket sikur kërcen në atë mënyrë.

   Sipas informatave të fillimit të shek. XIX, vallja pirrike ishte ende në modë tek turqit dhe tek trakët: ata armatoseshin me ushta dhe shpata të shkurtra, dhe kërcenin lehtas nën tingujt e fyellit, duke iu afruar me hapa të shpejtë njëri-tjetrit, me zhdërvjelltësi e shkathtësi të habitshme (Jones 1804: 21).

   Si valle pirrike sot konsiderohet vallja që kërcehet nga grekët e Detit të Zi (pontët, Πόντιοι). Në Janicá të Greqisë Veriore organizohen rregullisht evente me emërtimin “Pirriket”, ku vendin qendror e zë kërcimi i “valles pirrike”. Në ndërgjegjen popullore të grekëve kjo valle perceptohet si një element i lashtë kulturor i trashëgimisë së tyre. Studiues grekë (Politis), por edhe të huaj, vendosin një lidhje midis disa versioneve të sotme vallesh (“Trata”, “Syrtós”, “Hasápiko” apo “Cámiko”) dhe valles së lashtë pirrike (Sako 1972: 96-97). 

   Përfshirja në këtë rreth edhe e një valleje me emrin “Cámiko” (“çame”) jep shkas për ta shtrirë hapësirën e vijimësisë përtej "mëtimeve greke".   

   Të drejtë trashëgimie mbi këtë valle kanë mëtuar edhe autorët shqiptarë. Në një artikull të Zihni Sakos (1972) vlerësohet seriozisht një nga versionet e prejardhjes së valles pirrike, e cila lidhet me Mollosinë dhe nxirret që këtej përfundimi se vallja “çame” është vazhdim i valles pirrike (Sako 1972: 97-98). Po ashtu vallja “Hasápiko” është sipas tij, shqiptare, meqenëse është mbiquajtur edhe “Arnaute”. Z. Sako nuk jep shpjegime të tjera për elementet koreografike të asaj valleje, përtej emërtimit turk “Arnaute”. Mos është ndoshta ajo valle me të njëjtin emër që ka transkriptuar muzikalisht E. Jones tek përmbledhja e tij me 1804? Ka shumë gjasa, pavarësisht se Z. Sako nuk bën fjalë në asnjë vend për botimin e Jones-it. Kjo mospërmendje dëshmon se ai nuk e njihte botimin anglez, dhe kësisoj as partiturën me melodinë e transkriptuar. Nëse do ta njihte, Z. Sako do të kishte një argument më tepër në tërësinë e argumenteve të tij.

   Por a mjafton argumentimi i Z. Sakos, i Agollit dhe i të tjerëve, qoftë edhe sikur të vinte në ndihmë edhe mbështetja e E. Jones-it, për të vërtetuar se “Vallja arnaute” është vallja e lashtë pirrike? Për mendimin tonë, argumentet janë të pamjaftueshme për të provuar një vijimësi të tillë. 

   Përtej qëndrimit romantik të E. Jones-it, nuk duket aq e çuditshme pse ai e cilëson vallen “Arnaute” si “Pirrike”, të cilën nuk ka dyshim se e koncepton si origjinarisht greke. Për të kuptuar këtë, duhet të mbajmë parasysh se në kohën e botimit të “Lyric Airs” (1804) ishte mjaft e përhapur teoria e prejardhjes së përbashkët të grekëve dhe shqiptarëve. Në pemën gjenealogjike indoevropiane greqishtja dhe shqipja gjenden zakonisht shumë afër dhe shpesh si një degë. Ky mendim i paargumentuar bindshëm pati përkrahësit e vet, më kryesori ndër të cilët ishte Dh. Kamarda (1864). Parë nga ky këndvështrim, nuk duket si paradoks që E. Jones zanafillën e një valleje shqiptare e gjen tek lashtësia greke.

   Nuk mund të thuhet e njëjta gjë për përpjekjen e Z. Sakos për të vendosur një lidhje midis valles arnaute dhe asaj pirrike. Folkloristi shqiptar në mes versioneve të mundshme të prejardhjes së valles pirrike, përzgjedh atë që kënaq më shumë intuitën e tij kërkimore. Sa për vijimësinë, ai bie edhe një gabim metodik e shkencor, kur operon me terma jo fort të pranueshme e komprometues, si pellazgo-ilir. Çdo ngjashmëri e valles pirrike me ndonjë valle të sotme greke, apo shqiptare duhet parë për mendimin tim brenda një vijimësie kulturore dhe jo domosdoshmërisht gjuhësore apo etnike, sepse mungesa e provave mund të japë shkas për pështjellime.

   Ajo që ka rëndësi është ekzistenca e një partiture të një valleje shqiptare (“Arnaute”), e cila shënon, nga sa dimë, edhe fillimin e semiologjisë muzikore shqiptare.

Bibliografi:

Camarda, Demetrio. 1864. Saggio di grammatologia comparata sulla lingua albanese. Livorno: Egisto Vignozzi e Co.
Skëndo, Lumo. 1999. Udhëtarët e huaj në Shqipëri (gjer në fund të shek. XIX). Tiranë: Eurorilindja.
Lacas, Pierre-Paul. Pyrrhique. Encyclopædia Universalis [on line], vizituar më 8 dhjetor 2015. URL: http://www.universalis.fr/encyclopedie/pyrrhique/
Sako, Zihni. 1972. Rreth gjenezës së valles pyrrike. Studime filologjike. 4. 95-99.
Jones, Edward. 1804. Lyric Airs, consisting of Specimens of Greek, Albanian, Walachian, Turkish, Arabian, Persian, Chinese, and Moorish National Songs and Melodies. London. 

Referuar për herë të parë më 11 dhjetor 2015 në Konferencën IV Ndërkombëtare «Dialogu midis gjuhëve, kulturave dhe qytetërimeve ballkanike», organizuar nga Departamenti i Gjuhëve Sllave dhe Ballkanike, Fakulteti i Gjuhëve të Huaja, Universiteti i Tiranës. 

Aktet e kësaj konference janë botuar më 2017. 

© Majlinda Spiro 

© Pronë intelektuale. Lejohet kopjimi me kusht që të përmendet burimi prej blogut “Veritas et Virtus”